Sommigen zouden zeggen: de hel, dat zijn de mensen. Ik niet. Ik ben namelijk niet graag iemand die zogenaamd geestige referenties maakt aan schrijvers die ze niet heeft gelezen. En ook omdat ik zelf veel heb aan de mensen. Ik zal uitleggen waar de mensen mij zoal mee van dienst zijn.
Ik ben recent verhuisd en in mijn nieuwe huis moest er nogal veel gebeuren. Soms had ik geen zin om het boekenplankje nog iets beter op maat te zagen, of om me in acrobatische bochten te wringen om ook dat ene hoekje te verven, of om voor de honderdste keer naar de Praxis te fietsen voor een net iets passender schroefje. Dan zei ik: ‘de mensen doen het er maar mee’. Ik weet niet over welke mensen ik het dan precies heb. Bedoel ik de drommen gasten die dagelijks mijn woonkamer bezoeken en daarbij checken of ik het roze bloemetjesbehang van de vorige bewoner ook achter de radiator heb verwijderd? Toch gaf de uitspraak me voldoening. Alsof mijn gebrek aan motivatie voor het lakken van de bovenkant van de slaapkamerdeur eigenlijk een daad van rebellie was. De mensen kunnen nou eenmaal niet alles krijgen wat ze willen.
Ik schrijf trouwens ‘mensen’, maar ik neem aan dat je begrijpt dat het uitgesproken dient te worden als ‘mense’. Dat is heel belangrijk.
In je eentje verhuizen is best vermoeiend. Je moet de hele tijd alles zelf beslissen. Er komen veel lieve vrienden helpen, maar ze kijken steeds naar jou voor de regie. En als de schroevendraaier kwijt is, moet je hem zelf vinden. En als de ingehuurde verhuizers te incompetent zijn om je bank in je huis te krijgen, moet je zelf een ander bedrijf met een verhuislift bellen. En je moet zelf Onze Taal mailen om te zeggen dat ze het tijdschrift voortaan naar je nieuwe adres moeten sturen. Hierbij mijn to-do-list. De mensen helpen mij erbij. Soms neem ik toch de moeite om een wc-rolhouder aan te schaffen, omdat dat fijn is voor de mensen. En soms ga ik echt niet nog de verwarmingsbuizen in mijn slaapkamer verven: de mensen zullen het vast accepteren.
In een tijd dat ‘het volk’ dom is, ‘de elite’ geschift en ‘men’ eigenhandig de democratie om zeep helpt, is het fijn dat de mensen er ook zijn. Samen met z’n allen (die in de door mij veel gebezigde zin ‘dat moeten we niet willen met z’n allen’) houden ze me toch maar mooi op de rit.
Geweldige tekst! De mensen zullen blij zijn!