Tot gisteravond was ik niet echt zenuwachtig voor de examens. Natuurlijk had ik wel af en toe een stressmomentje. Even het inzicht dat het wel héél veel is, dat het bíjna is en dat het dan ook écht moet gebeuren, maar daarna zakte dat inzicht weer weg en was ik niet echt zenuwachtig. TOT ik gisteravond inlogde op Twitter. Alle examenleerlingen stopten al hun examenstress in 140 tekens, die rechtstreeks mijn buik binnenvielen. Ook op Facebook, de radio en tv vlogen de succeswensingen me om de oren. Goed bedoeld, en ook wel aardig, maar dat doen ze met toetsweken nooit en het zorgde dan ook vooral voor het idee dat het allemaal heel serieus is. Eindexamen. Ik zou het liever een ‘ietwat fors uitgevallen toetsweek’ willen noemen. Net had ik mijn eerste examen (Nederlands).
Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog in de gymzaal me stierlijk te vervelen (ik wou dat ik twee hondjes was…). Inmiddels nog een half uur te gaan. Ik zou eigenlijk mijn antwoorden moeten verbeteren, alles nog twintig keer doorlezen etc. maar daar heb ik geen zin in en bovendien denk ik dat het weinig toevoegt. Ik weet nu echt niet meer dan de vorige doorleessessie. Ik heb nog wel een d in een t veranderd, een A in een B – levensgevaarlijk, weet ik – meer doe ik niet. En nu schrijf ik mijn kladblaadje vol. Ik schrijf inmiddels steeds kleiner want ik heb m’n ruimte niet echt optimaal benut
Ik vind overigens (nog 20 minuten) wel dat leraren hier heel lief van worden. Mevrouw Louwerse spreekt bemoedigende woorden, meneer Blom brengt koffie en the en mevrouw de Haas – die normaal toch luid met haar rolkoffertje de gang door dendert – loopt op haar tenen de gymzaal uit zodat haar hakjes de grond niet raken
Nee, het geeft een hoop gedoe, maar het is ook wel een grappige bedoening zo’n examen.
.JPG)
