Ontroering toen ik deze man zag schaatsen. Voetje voor voetje. Ik weet zeker dat hij vroeger de elfstedentocht nog heeft geschaatst. Kapot was ie er gisteren van dat het er dit jaar geen tocht gehouden zou worden. Maar vanochtend werd hij wakker en zei tegen zijn vrouw, ‘ik ga schaatsen vandaag.’ Z’n vrouw glimlachte, ‘je kunt toch nauwelijks lopen, Willem, dat gaat echt niet meer, jongen.’ Maar Willem liep naar de slaapkamer. ‘Ik kan toch lopen met een rollator,’ antwoordde hij terwijl hij zijn diktste trui uit de kast trok. Met zijn schaatsen in een oude boodschappentas en grote sneeuwlaarzen aan liep hij de deur uit. Hoofschuddend keek zijn vrouw hem na, terwijl hij door het tuinhekje liep. Maar Willem ging schaatsen. Met een rollator dan wel, maar hij gíng schaatsen. En hij genoot er net zo van als vroeger. En toen zijn vrouw hem na een tijdje achterna kwam met een thermoskan vol warme koffie was hij de gelukkigste oude man op aarde.
