‘Zou het me lukken om een sonnet te schrijven?’ dacht ik tijdens het leren van Engels. ‘Probeer het maar,’ zei het andere stemmetje in mijn hoofd. En zo had ik voor mezelf een missie bedacht. Op internet zocht ik het rijmschema en het ritme op en begon toen te schrijven. In het begin was het een ongelooflijk gepruts om de goede klemtonen van de juiste rijmwoorden op de daarvoor bestemde lettergrepen te krijgen, maar uiteindelijk had ik er toch een soort van sonnet uit geperst.
‘Kijk, missie 1 geslaagd :),’ typte ik aan Christy die op dat moment toevallig online was op Facebook. ‘Keurig,’ antwoordde ze, ‘en wat is missie 2?’ ‘Ja, die moet ik nog even verzinnen.’ Het was een moment stil en toen typte ik de gevaarlijke zin, ‘als jij een missie verzint, zorg ik dat het me lukt.’ DOMME TEKST flitste het meteen door m’n hoofd, maar ik nam me voor dat als de uitdaging niet spring van een flat of eet een slak was, ik het net zo lang zou proberen tot het lukte. Mijn buik vulde zich dan ook met spanning toen ik het -normaal gesproken niet zo’n zinderende- zinnetje, ‘Christy is aan het typen…’ zag staan. Ploink, ‘schrijf een schilderij.’
.png)
